του Νίκου Φίλη Από την Αυγή 22/2 /2010
Τον Νοέμβριο, το αραβικό εμιράτο του Ντουμπάι ανακοίνωσε ότι αναστέλλει την εξυπηρέτηση των δανείων του για 6 μήνες πυροδοτώντας διεθνώς την ξέφρενη κούρσα της κρίσης του δημόσιου χρέους, που έκτοτε, με την επίδραση κι άλλων παραγόντων, σφραγίζει τις εξελίξεις τουλάχιστον στη ζώνη του ευρώ.
Τότε το Ντουμπάι είχε δημιουργήσει την εντύπωση ότι αδυνατούσε να εξυπηρετήσει τα δάνειά του. Τώρα το εμιράτο κατέληξε σε συμφωνία με την επιτροπή των πιστωτών για την αναδιαπραγμάτευση του δανείου. Το χρέος περιορίζεται από 23,5 δισ. δολάρια σε 14,4 δισ. δολάρια.
Η ελληνική περίπτωση έχει πολλές διαφορές από αυτήν του Ντουμπάι. Είναι προφανές ότι είναι διαφορετικά το μέγεθος της οικονομίας, η δομή της κοινωνίας, καθώς και οι διεθνείς αναφορές των χωρών. Η διαδικασία της επαναδιαπραγμάτευσης αντανακλά τη σχέση κάθε χώρας με τους πιστωτές της. Η περίπτωση, όμως, του Ντουμπάι επισημαίνει το πολιτικό κενό που υπάρχει στην Ελλάδα.
Η κυβέρνηση επί μήνες, συρόμενη από τον εκβιασμό των αγορών και των ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών, που προστατεύουν τους πιστωτές, αρνήθηκε να ζητήσει στη διαπραγμάτευση για τον δανεισμό να συμμετάσχουν και οι πιστωτές. Ώστε κι αυτοί εξαρχής να αντιληφθούν ότι δεν έχουν εξασφαλισμένα τα κεφάλαιά τους και χρειάζεται να αποδεχθούν λύσεις αναδιάρθρωσης, ακόμη και μερικής διαγραφής του χρέους. Με τον “μηχανισμό ΔΝΤ-Ε.Ε.” τον λογαριασμό καλούνται να πληρώσουν μονομερώς οι πολίτες, με τους πιστωτές να διασφαλίζουν την κατά προτεραιότητα αποπληρωμή του χρέους -όσο αυτή είναι δυνατή και εις βάρος της ανάπτυξης.
Υπάρχουν, και κυρίως εξακολουθούν να υπάρχουν, πολιτικές τεχνικές διαπραγμάτευσης που θέτουν σε ρεαλιστικές βάσεις την αποπληρωμή του χρέους. Το ίδιο το ΔΝΤ προβλέπει ότι το δημόσιο χρέος θα εκτιναχθεί στο 150% του ΑΕΠ του 2014. Οι θυσίες των Ελλήνων μοιάζει να πέφτουν στη μαύρη τρύπα.
Λόγοι, λοιπόν, ρεαλισμού, πατριωτικής ευθύνης, ακόμη και αυτοσυντήρησης του συστήματος, επιβάλλουν να αναζητηθεί η καταλληλότερη πολιτική, ώστε η ελληνική περίπτωση, εντασσόμενη στο ευρωπαϊκό - διεθνές πρόβλημα χρέους, να βγει από το φαύλο κύκλο ύφεσης - υπερχρέωσης.
Αυτό, βεβαίως, προϋποθέτει αγώνες για τη διαμόρφωση άλλων πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών। Αν συνεχιστεί η παρούσα κρίση, μπορεί να δημιουργηθούν, με ανατροπές και νέες συνθέσεις. Που θα δημιουργήσουν προϋποθέσεις εξοικονόμησης χρημάτων από το επαχθές δημόσιο χρέος, ώστε να χρηματοδοτηθεί η αναγκαία ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο.
Όπως τον Νοέμβριο το Ντουμπάι άνοιξε τον δρόμο της διεθνούς κρίσης χρέους, έτσι και τώρα δείχνει τις δυνατότητες εναλλακτικής προσέγγισης του προβλήματος।
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου