Πόλη και Βιώσιμη κινητικότητα

Φίλοι του Περιβάλλοντος-Πιερία 2008
Ενημερωτική εκδήλωση και συζήτηση διοργάνωσε ο σύλλογος «Φίλοι του Περιβάλλοντος-Πιερία 2008», στο 4ο Γενικό Λύκειο Κατερίνη ςμε τον τίτλο «Πόλη και Βιώσιμη κινητικότητα».
Ομιλητές ήταν ο Νάσος Κόκκινος, πολιτικός μηχανικός-συγκοινωνιολόγος, πρόεδρος του δικτύου Ε.Π.Ι.Β.Α.ΤΗ.Σ και ο Χρίστος Ταξιλτάρης, καθηγητής συγκοινωνιακών έργων στο Πολυτεχνείο Θεσ/νίκης. Πρώτος από τους ομιλητές ο κ. Κόκκινος, επιχείρησε να αποσαφηνίσει τον ορισμό Βιώσιμη Κινητικότητα, ως «αυτή που μπορεί να υπάρχει και αύριο. Οι πόλεις με Ι.Χ. δεν έχουν αύριο». «Λύση είναι ο πεζός, το ποδήλατο και τα μέσα αστικής συγκοινωνίας. Έχει κόστος κάτι τέτοιο, αλλά η αστική επιφάνεια, που σήμερα καταλαμβάνουν τα αυτοκίνητα, είναι δημόσιο αγαθό».
Αναφέρθηκε στο γεγονός ότι η αστική συγκοινωνία επιδοτείται μόνο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη όχι όμως και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Στη συνέχεια καταφέρθηκε κατά των ομάδων πολιτών οι οποίοι δήθεν μπλοκάρουν έργα που σχεδιάζονται για το καλό καταφεύγοντας πολλές φορές στο Σ.τ. Ε. καθυστερώντας το έργο. Μια θέση που απέκρουσε ο Αντώνης Μάντζιος λέγοντας ότι οι κινήσεις πολιτών ιεραρχούν και το γενικότερο συμφέρον όμως δεν οφείλουν να υποκύπτουν εξ ορισμού σε αυτό ούτε φυσικά να αρνούνται την προστασία που τους παρέχει ο νόμος και το Σ.τ. Ε. Άλλωστε κάτω από το γενικότερο καλό γεμίσαμε με αυθαίρετα που μετά νομιμοποιήθηκαν, ενώ πολίτες και κινήσεις πολιτών αντιστάθηκαν με μεγάλο κόστος και προστάτεψαν ότι μπόρεσαν στη λαίλαπα της αξιοποίησης. Απλά τόνισε είναι θέμα αξιολόγησης των αναγκών και των οικονομικών δυνατοτήτων και έτσι στην ουσία του το πρόβλημα είναι πρόβλημα άσκησης πολιτικής.
Κλείνοντας ο κ. Κόκκινος την αρχική του τοποθέτησε, αντιπαράθεσε ότι στην Γαλλία το ποδήλατο έχει ριζώσει εδώ και τριάντα χρόνια, ενώ εδώ δεν έχει γίνει ακόμα, τονίζοντας την ανάγκη να γίνονται πλέον μελέτες βιώσιμης κινητικότητας.
Παίρνοντας την σκυτάλη, ο Χρίστος Ταξιλτάρης υπερασπίστηκε το δικαίωμα των πολιτών , ομάδων πολιτών και κινήσεων πολιτών να ενδιαφέρονται και να κινητοποιούνται για τα δικαιώματά τους και τόνισε το βασικό χαρακτήρα του δικαιώματος των πολιτών στην μετακίνηση, που είναι η βαθύτερη ουσία της βιώσιμης αστικής συγκοινωνίας. «Χαρακτηρίζεται ως ισότιμο με τα δικαιώματα σε υγεία και μόρφωση.
Το δικαίωμα στην μετακίνηση και την μεταφορά, ισούται με το δικαίωμα των πολιτών στην πόλη, στο σπίτι τους. Δυστυχώς, το δικαίωμα αυτό διακυβεύεται πλέον για ηλικιωμένους, ανάπηρους, εγκύους, ποδηλάτες αναπήρους, πεζούς και όσους επιλέγουν εναλλακτικά μέσα μετακίνησης».
Είπε χαρακτηριστικά ότι «ο συγκοινωνιολόγος έχει καθήκον να θεραπεύσει, δεν είναι τεχνοκράτης. Είναι ένας λειτουργός που δεν πράττει εν κενώ. Το συγκοινωνιακό σύστημα είναι βασικό συστατικό της πόλης και συνιστώσα του πολεοδομικού σχεδιασμού». Έπειτα, ανέφερε της πέντε αναγκαίες συνθήκες για την Σχεδιασμό Αστικής Συγκοινωνίας που είναι οι: Διεπιστημονικότητα, Διαδημοτικότητα, Διατροπικότητα, Διαχρονικότητα και Διαβούλευση.
Η πορεία της μελέτης ακολουθεί τη διαδρομή διάγνωση, στόχευση, καταγραφή σεναρίων και λύσεων, σύγκριση, πρόκριση και υλοποίηση ενός σεναρίου. Εκεί δεν τελειώνει η μελέτη, καθώς έρχεται η παρατήρηση και η αξιολόγηση της λειτουργίας και βάσει αυτών η εκ νέου διάγνωση και ο κύκλος ξαναρχίζει σε μια ατέρμονη διαδικασία βελτιστοποίησης.
Θεώρησε απαραίτητη τη συνύπαρξη ποδηλατών και αυτοκινήτων σε δρόμους χαμηλής ταχύτητας με σεβασμό και προτεραιότητα στον ποδηλάτη, ότι από την πράξη αποδείχτηκε ότι η προσωρινή στάθμευση επιβαρύνει την κυκλοφορία στο κέντρο ενώ η πεζοδρόμηση αυξάνει την εμπορικότητα του δρόμου.
Θεώρηση επίση ότι η κατασκευή υπογείων πάρκιγκ στις πλατείες και τα πάρκα επιβαρύνει την κυκλοφορία αυτοκινήτων σε αυτά ειδικά όταν είναι μεγάλος ο αριθμός των θέσεων.
Ο κ. Ταξιλτάρης τόνισε, ότι τα κινήματα της πόλης πρέπει να καταλάβουν την δύναμή τους γνωρίζοντας όμως και ότι έχουν να αντιπαλέψουν τεράστια συμφέροντα που έχουν να κάνουν με τις βιομηχανίες αυτοκινήτων.