Μια εκπαιδευτική κρεατομηχανή;

Ημερομηνία δημοσίευσης: 13/02/2010 στην εφημερίδα Αυγή
Του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Η είδηση: Εκπαιδευτικοί, ο Σύλλογος Διδασκόντων στο Γυμνάσιο Χρυσοπηγής Χανίων, απέβαλαν οριστικά δεκατετράχρονη μαθήτρια, διότι μέσω του Facebook ομολόγησε πως «μισεί κι αυτή τη διευθύντριά της». Μια διευθύντρια που, σύμφωνα με πολλά παιδιά, «δίνει συνέχεια αποβολές».
Το σχόλιο: Το πώς λέγεται η κυρία δεν το γνωρίζουμε. Θα μʼ ενδιέφερε, όμως, να μάθω την ειδικότητά της, τι σπούδασε και επιβάλλει (αυτή, ας μη γελιόμαστε) την απομάκρυνση ενός παιδιού από το σχολείο διότι αυτό, το δεκατετράχρονο, δηλώνει πως τη μισεί. Ενώ αυτή; Το παιδί είπε πως νιώθει. Αυτή, η επιστήμονας, εκδήλωσε εμπράκτως το δικό της μίσος. Μήπως και ζήλεια;
Είναι διευθύντρια, άρα γυναίκα κάποιας ηλικίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Άραγε έχει επιλέξει μαθήματα παιδαγωγικής στο πανεπιστήμιο; Ίσως, αλλά αυτό ήταν τυπικό. Έχει περάσει από ψυχολόγο για να αναλάβει τη διεύθυνση ενός σχολείου; Όχι βέβαια. Το παιδί είναι βέβαιον ότι θα πάει σε ψυχολόγο, αυτήν και τους υποτακτικούς της μήπως πρέπει να τους δει ψυχίατρος;
Τι έκανε το κοριτσάκι; Είπε αυτό που όλοι, μα όλοι, λέγαμε από μέσα μας στα μαθητικά μας χρόνια για λίγους ή περισσότερους εκπαιδευτικούς. Ανθρώπους αυταρχικούς, που κυκλοφορούσαν με βίτσα στα χέρια, μοίραζαν αποβολές ή κάρφωναν στην ασφάλεια τους πιο ανήσυχους. Από δίπλα, βέβαια, οι άλλοι, οι Εκπαιδευτικοί που δικαιούνται τον τιμητικό τίτλο του Δασκάλου, δίνανε τον αγώνα τους, σε μια χώρα πλήρους αυταρχισμού και ασυδοσίας των εθνικοπαραφρόνων, για να σώζουν τα παιδιά από τα χειρότερα.
Αυτά πριν από την εθνοσωτήριο. Μετά, υποτίθεται πως το κίνημα των εκπαιδευτικών ανάγκασε την πολιτική ηγεσία να υιοθετήσει παιδαγωγικές πρακτικές και όχι στρατοπεδικές. Όμως, η κακώς -κάκιστα- εννοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη επέτρεπε και επιτρέπει σε άτομα προβληματικά, άτομα που νοσταλγούν τη βίτσα και τις άλλες απάνθρωπες μεθόδους, ή απλώς είναι ψυχικά διαταραγμένα, να βρίσκονται στα σχολεία και ενίοτε να τα διευθύνουν.
Θυμάμαι το σοκ που έπαθα όταν η Δίωξη Ναρκωτικών Θεσσαλονίκης παρακάλεσε τους δημοσιογράφους να μη γράψουν για τη σύλληψη μαθητών για ναρκωτικά για να μπορέσουν οι γονείς τους να τα βοηθήσουν (την εποχή που για ένα τσιγαρλίκι έτρωγες και τρία χρόνια φυλακή ώστε να βγεις μετά πρεζόνι και μικρέμπορος). Τι είχε συμβεί; Ο διευθυντής του 15ου Γυμνασίου Θεσσαλονίκης είχε καλέσει την ασφάλεια για να συλλάβει τα δεκαπεντάχρονα παιδιά! Το ότι ήταν θεολόγος και επέμενε μέχρι τέλους στην καταδίκη των μαθητών, ας συμβάλει στον προβληματισμό. Οι «κακοί μπάτσοι» σκέφτηκαν τα παιδιά και ο άνθρωπος του Θεού τα πετούσε στα σκουπίδια…
Το γεγονός που αποκαλύφθηκε στα Χανιά δεν είναι μοναδικό. Ακόμη κι εμείς, που φωνάζουμε για μισθούς αξιοπρέπειας στους εκπαιδευτικούς, για συνθήκες σχολείου και όχι φυλακής, σηκώνουμε τα χέρια. Όχι για την απερίγραπτη διευθύντρια. Για τους συναδέλφους της. Και τους άλλους, στην Εύβοια, που έδιωξαν το κοριτσάκι το οποίο είχαν βιάσει οι γόνοι των τοπικών προυχόντων. Και τόσους άλλους…
Η ΕΛΜΕ Χανίων τι κάνει, εκτός από δηλώσεις του τύπου «δεν έχουμε αρμοδιότητα»; Η τοπική κοινωνία; Μια «μάνα» κάρφωσε το κοριτσάκι! Η ΟΛΜΕ; Ο συνήγορος του παιδιού; Είναι δυνατόν να είναι η απόφαση τελεσίδικη και να μην μπορεί να εξεταστεί σε δεύτερο βαθμό; Το υπουργείο με την Ευρωπαία κ. Διαμαντοπούλου έχει άποψη;
Αν ένας εκπαιδευτικός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με διάλογο ένα παιδάκι, αλλά καταφεύγει στην πιο ακραία πρακτική (που δυστυχώς το κράτος την εμπιστεύεται σε άτομα ενδεχομένως συμπλεγματικά ή αδιάφορα), τότε είναι τουλάχιστον ανίκανος. Ακόμη και το πιο άτακτο και προβληματικό παιδί, είναι παιδί. Που ζήτησε και συγνώμη από την αφέντρα του σχολείου. Αυτή θα ζητήσει συγνώμη για την παιδαγωγική της ανεπάρκεια και την αντιεκπαιδευτική της πρακτική ή θα επαίρεται ότι έβαλε το παιδί στη θέση του και «το έκανε άνθρωπο»;
Αυτό το παιδί ποιος θα το στηρίξει, έστω για να κατευνάσει την οργή του (πραγματική ή απόρροια της εφηβικής φάσης του);