ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ...

Σάββατο 6 Δεκέμβρη 2008
Σπασμένα γυαλιά και το αίμα σου στεγνωμένο πάνω τους.
Καμένοι οι δρόμοι της Αθήνας, κι όμως εσύ περπατάς σε κήπους.
Τη νιότη και τη ζωή σου, τις έκλεψε μια σφαίρα
Αλυσίδα ήταν για το σώμα σου και βέργα για τη φωνή σου.
Το κόκκινο ρυάκι σαν έσταζε, έπαιρνε τη δύναμή σου.
Ποια να ΄τανε άραγε η τελευταία σου λέξη ή σκέψη;
Ήταν μήπως η μάνα σου ή η κοπελιά σου;
Οι βόλτες με τους φίλους σου; Μήπως ο ήλιος;
Δεν τολμώ να σε ρωτήσω…
Λουλούδι την άνοιξη ήσουν, που σ΄ έκοψαν άγρια
Πυροβολώντας σε στη ρίζα – στην καρδιά- εκεί που πιο πολύ πονά.
Σημαδεμένο κείτεται το σώμα σου, η ψυχή σου όμως αναλήφθηκε
καθάρια.
Αγγελικά πλασμένη αύρα έγινες και τρέχεις στα ουράνια.
Στην ηχώ κάθε σειρήνας θα σκεφτόμαστε τ΄ όνομά σου Αλέξη.
Βλέπεις το βόλι που σου ρίξανε σε εκτόξευσε στη σφαίρα της
αιωνιότητας…
ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΙΟΜΑΤΑΡΗ
Μαθήτρια του 2ου Λυκείου Βριλησσίων