Φροντιστήρια:Μερικές σκέψεις για τη λειτουργία τους.

Δημοσιεύτηκε πρόσφατα μια ανακοίνωση της Ένωσης Φροντιστηριούχων της Πιερίας με την
οποία ανέπτυσσαν τα επιχειρήματά τους για την χρησιμότητα των Φροντιστηρίων και τον κατ αυτούς θετικό ρόλο που παίζουν στην μαθησιακή διαδικασία.
Είναι θεμιτό και ωφέλιμο να κατατίθενται οι διάφορες απόψεις μπαίνοντας έτσι στη βάσανο της κριτικής της αντιπαράθεσης. Από τη μεριά μας θα θέλαμε με την ευκαιρία αυτής της ανακοίνωσης να δούμε μερικές παράπλευρες απώλειες ή πτυχές από τη λειτουργία των φροντιστηρίων, χωρίς κατ ανάγκη το κείμενο αυτό να αποτελεί κάποια απάντηση στην προαναφερόμενη ανακοίνωση.
Κατ΄ αρχάς με τη συνεχιζόμενη ανάπτυξη των φροντιστηρίων και την συνεχή υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης ενισχύεται ο ταξικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης αφού το μεγάλο κονδύλι που απαιτείται μόνο για την προετοιμασία ενός μαθητή για τις Πανελλήνιες ξεπερνά κατά πολύ τον συνολικό οικογενειακό προϋπολογισμό ενός εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ένας σημαντικός αριθμός μαθητών στερείται του φροντιστηρίου για οικονομικούς λόγους, στερούμενος έτσι κατά πολύ της προσβασιμότητας στα ΑΕΙ κάτι που αφορά την κοινωνία, αφορά όλους μας.
Ένα δεύτερο πρόβλημα το οποίο αφορά όλα τα φροντιστήρια είναι ο περιορισμός μέχρι εξαντλήσεως του ελεύθερου χρόνου των μαθητών. Οι μαθητές μετά το σχολείο θα πάνε στο ωδείο για μουσική, σε φροντιστήρια ξένων γλωσσών, σε φροντιστήρια για τα μαθήματα του σχολείου ή σε φροντιστήρια για τις Πανελλήνιες και στη συνέχεια θα προετοιμαστούν για το σχολείο και το φροντιστήριο της επόμενης μέρας. Είναι πολλά καλοκαίρια που οι μαθητές χάνουν τις διακοπές τους γιατί κάνουν φροντιστήρια ξένων γλωσσών ενώ για τα φροντιστήρια των Πανελλαδικών δεν υπάρχουν καλοκαίρια δεν υπάρχουν Χριστούγεννα και Πάσχα φθάνοντας και το Μ. Σάββατο να κάνουν μάθημα, παραβλέποντας την εξάντληση των φυσικών ορίων των μαθητών, υποτιμώντας τις ανάγκες τους για ξεκούραση και αναπλήρωση των δυνάμεών τους.
Ένα ακόμα σημαντικό είναι το επίπεδο της παρεχόμενης γνώσης στα φροντιστήρια.
Έχουμε την εντύπωση ότι εξαντλούνται και εξαντλούν τους μαθητές στην γρήγορη κάλυψη της ύλης, στις επαναλήψεις, στην επιδίωξη του όγκου των γνώσεων και όχι στην αφομοίωση της γνώσης, ενισχύοντας την παπαγαλία και υποβαθμίζοντας την κρίση.
Δεν κατανοούμε όταν στις Πανελλήνιες η ύλη είναι αυστηρά προσδιορισμένη και πολλές φορές περιορισμένη, τι χρειάζονται οι χιλιάδες ασκήσεις προς επίλυση επιδιώκοντας μάλλον τα φροντιστήρια «να πιάσουν» την άσκηση και όχι να ασκήσουν την κρίση των μαθητών ώστε να μπορούν να λύσουν κάθε πρόβλημα εντός της ύλης.
Μια παράπλευρη απώλεια είναι η συνειδητή υποχώρηση του δημοσίου σχολείου είτε σαν απάντηση στην υποτίμησή του από τους γονείς και τους μαθητές, είτε σε μια προσπάθεια υποβοήθησης των μαθητών, όποιων μαθητών, πηγαίνουν στα φροντιστήρια. Έτσι θεωρία δεν παραδίδεται επειδή ειπώθηκε στο φροντιστήριο, υποβοηθούνται οι μαθητές με τη βαθμολογία σε μαθήματα εκτός κατεύθυνσης, κλείνει ουσιαστικά η Γ΄ Λυκείου μετά τα Χριστούγεννα, συντονίζουν τον βηματισμό τους με τον βηματισμό των φροντιστηρίων.
Από κοντά ακολουθούμε εμείς οι γονείς αφού θέτουμε σε πρώτη μοίρα το φροντιστήριο και σε δεύτερη το σχολείο.
Ουσιαστικά με την υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου, την υπερτίμηση της σημασίας των φροντιστηρίων αυξάνομε το χρόνο εκπαίδευσης των μαθητών, μεταφέρουμε την ευθύνη της γνώσης στα φροντιστήρια με όρους αγοράς και επιδίωξης του κέρδους, μακριά έτσι από εκπαιδευτικούς και παιδαγωγικούς κανόνες και πάντα για μια εκπαίδευση των ολίγων. Από την άλλη αυτός ο ανταγωνισμός μέσω των φροντιστηρίων δεν έχει να προσθέσει τίποτε στις γνώσεις των μαθητών ή και στον πρόσβασή τους στα ΑΕΙ δεδομένου ότι εκεί οι θέσεις είναι συγκεκριμένες και δεν εξαρτάται από τον αριθμό των αριστούχων. Πολλοί ή λίγοι οι αριστούχοι ο ίδιος αριθμός φοιτητών θα περάσουν στα ΑΕΙ.
Είναι φανερό ότι δεν μπορεί να υπάρχουν δύο παράλληλοι ανεξάρτητοι φορείς εκπαίδευσης το δημόσιο σχολείο και το φροντιστήριο. Και φυσικά δεν μπορεί το δημόσιο σχολείο να ακολουθεί το φροντιστήριο. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί το φροντιστήριο να δικαιολογεί την ύπαρξή του στις αδυναμίες του δημοσίου σχολείου. Γιατί είναι καθαρό ότι οι αδυναμίες του δημοσίου σχολείου ενυπάρχουν, αναπαράγονται και ενδυναμώνονται στη λειτουργία των φροντιστηρίων δεδομένου ακόμα ότι ούτε ο στόχος του σχολείου ούτε ο στόχος της εκπαίδευσης είναι η πρόσβαση στα ΑΕΙ.
Με απλά λόγια η κακή δημόσια εκπαίδευση δεν βελτιώνεται από τη λειτουργία των φροντιστηρίων. Από την άλλη σε μια καλή δημόσια εκπαίδευση δεν είναι απαραίτητη η λειτουργία των φροντιστηρίων.
Πράγμα που σημαίνει ότι είναι απολύτως απαραίτητη η αναβάθμιση της ποιότητας της παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης με στόχο όχι απλά την πρόσβαση στα ΑΕΙ αλλά τον εφοδιασμό των νέων ανθρώπων με όλες τις γνώσεις για να αγωνιστούν στο στίβο της ζωής σαν ολοκληρωμένοι πολίτες.