STAGE:

Να επιβραβεύσουμε το ρουσφέτι με μια θεσούλα
στο Δημόσιο, αφήνοντας τους άλλους πάλι εκτός;
του οικονομολόγου Αντώνη Μάντζιου
Πολλές οι σκέψεις και οι προβληματισμοί σε σχέση με τα STAGE και το μέλλον των νέων που απασχολήθηκαν σε αυτά τα προγράμματα και θα ήθελα να ανταλλάξω μερικές σκέψεις μέσω της εφημερίδας σας, σκέψεις όχι τόσον νομικές όσο από άποψη ηθικής, σκοπιμότητας και δεοντολογίας που αφορά την ανισότητα που δημιουργείται μεταξύ αυτών που είχαν μέσο και μπήκαν στα STAGE (διεκδικώντας τώρα την μονιμοποίησή τους) και όλων των άλλων που δεν είχαν ή δεν επιδίωξαν να έχουν μέσον και βλέπουν τώρα με τις προτάσεις για μονιμοποίηση ή μοριοδότηση των STAGE, να είναι πάλι από κάτω.
Πρώτα από όλα μια μονιμοποίηση όλων αυτών που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, σύμφωνα με την πρόταση του ΚΚΕ και της Ν.Δ., είναι αδύνατη λόγω Συντάγματος.
Από την άλλη μια τέτοια μονιμοποίηση ουσιαστικά θα νομιμοποιούσε για μια ακόμα φορά το ρουσφέτι και την παραβίαση κάθε αρχής νομιμότητας, ισότητας, δεοντολογίας, ηθικής κλπ.
Να θυμίσουμε ότι οι συμβάσεις του STAGE γινόταν αποκλειστικά μέσω των βουλευτικών γραφείων της Ν.Δ. σε φίλα προσκείμενους προς τους βουλευτές νέους, πολλές φορές στενούς συγγενείς τους, οι δε παρατάσεις των συμβάσεων γινόταν κοινή συναινέσει επιδιώκοντας και προσβλέποντας οι νέοι σε μονιμοποίησή τους με την δημιουργία τετελεσμένων ή ακόμα στην εξασφάλιση προϋπηρεσίας και μοριοδότησής τους για προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ, μοριοδότηση που πολλές φορές είχε σαφή φωτογραφικό χαρακτήρα και ήδη πολλοί έχουν πετύχει το στόχο τους.
Επιδιώχθηκαν και έγιναν αλλεπάλληλες συμβάσεις γνωρίζοντας ότι αυτές οι ανανεώσεις στερούσαν από πολλαπλάσιους μη προνομιούχους νέους την ευκαιρία απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, ότι ήταν αντίθετες με το πνεύμα και το γράμμα του νόμου (γιατί δεν νοείται επί χρόνια να αποκτούν κάποιοι εργασιακή εμπειρία) και γινόταν αυτές οι ανανεώσεις σε βάρος των μη προνομιούχων επειδή απλά εξυπηρετούσε τα «δικά μας παιδιά».
Να σεβαστούμε, να αναγνωρίσουμε την ανάγκη των νέων να βρουν δουλειά, να κάνουν κάθε θυσία ακόμα προσφεύγοντας και σε βουλευτικά γραφεία για να εξασφαλίσουν το δικαίωμά τους στη δουλειά, νομιμοπούμαστε όμως να ζητάμε και την επιβράβευσή τους, επειδή εκμεταλλεύτηκαν καταστάσεις και αξιοποίησαν κομματικά προνόμια εκούσια ή ακούσια, με μια θέση στο δημόσιο;
Πως αλήθεια αρκέστηκαν επί χρόνια να συντηρούν οικογένειες με 400 ευρώ το μήνα χωρίς νόμιμη προοπτική αν δεν προσέβλεπαν σε μια παρά του νόμου τακτοποίησή τους; Και αν οι παρά το νόμο τακτοποίηση των ημετέρων γινότανε παλιότερα, θα πρέπει να γίνει και τώρα, άρα να γίνει και αύριο και να εξασφαλίσουμε έτσι το ρουσφέτι και την παρανομία στον αιώνα τον άπαντα;
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι με αυτή την πρόταση της μονιμοποίησης όλων θα κλείσουν οι θέσεις για προσλήψεις στο δημόσιο για αρκετά χρόνια αφήνοντας τους υπόλοιπους νέους εκτός νυμφώνος , επειδή δεν είχαν ή δεν ήθελαν να είχαν πρόσβαση σε βουλευτικά γραφεία;
Ποιο μήνυμα θα περάσει στην κοινωνία; Τα θέμα είναι να τρουπώσω στο Δημόσιο και μετά όλο και κάτι θα γίνει;
Αναγνωρίζοντας τα προβλήματα που δημιουργούνται σε μια στρατιά νέων δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε το γεγονός ότι ως προνομιούχοι (κομματικά ή προσωπικά ) συμμετείχαν και ανανέωναν τις συμβάσεις τους με τα STAGE. Από την άλλη θα πρέπει να συμπαρασταθούμε και στους μη προνομιούχους σε όλους αυτούς που υπομένουν, επιμένουν και αναζητούν λύσεις με διαφάνεια, νομιμότητα διεκδικώντας αντιμετώπιση με ίσους όρους από την πολιτεία.
Θα μπορούσε πράγματι να δοθεί κάποια μοριοδότηση προς τους απασχολούμενους στα STAGE για την πρόσληψή τους μέσω ΑΣΕΠ. Μια μοριοδότηση όμως που δεν θα έχει φωτογραφικό χαρακτήρα για την πρόσληψή τους στο Δημόσιο, δεν θα ακυρώνει το ΑΣΕΠ, δεν θα λειτουργεί ντε φάκτο σε βάρος όλως των άλλων μη προνομιούχων νέων.
Το ίδιο ισχύει και για την αντιμετώπιση επί μέρους θεμάτων όπως ο χαρακτήρας και το ύψος της αμοιβής τους, ή ασφάλισή τους, η αναγνώριση προϋπηρεσίας κλπ με την έννοια ότι δεν μπορούν να αποτελούν δούρειο ίππο για την εκτός διαδικασιών πρόσληψής τους στο δημόσιο, έμμεσο τρόπο επιβράβευσής των κομματικών τους προνομίων.
Όσο για τα κλαψουρίσματα της Ν.Δ. για τα παιδιά των STAGE μας θυμίζει το πατροκτόνο που ζητούσε την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή έμεινε ορφανός.
Η δε θέση του ΚΚΕ είναι σωστή αν γίνει δεκτό ότι τίποτε δεν αλλάζει στον καπιταλισμό.
Για όσους όμως ζητούν να αλλάξουν τα πράγματα τώρα, να προκύπτουν αλλαγές μικρές ή μεγάλες, να βελτιώνεται η θέση των πολιτών σήμερα, για όσους δεν αναζητούν την δικαίωση στο σοσιαλισμό δίκης Δευτέρας Παρουσίας, όλοι αυτοί διεκδικούν αξιοκρατία, διαφάνεια, ισότητα, σήμερα, στη τωρινή ζωή τους, και παλεύουν γι αυτό. Και ας γίνονται και δυσάρεστοι.
Κατάργηση των STAGE λοιπόν σε Ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, κάλυψη των κενών στο Δημόσιο με αξιοκρατικές διαδικασίες μέσω ΑΣΕΠ, κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης.